"Yusuf Atılgan çok iyi bir babaydı"

Aylak Adam” ve “Anayurt Oteli” yazarı Yusuf Atılgan, ölümünün 30. yılında Ataşehir’de anıldı.

Ataşehir Belediyesi’nin Aralık ayı kültür sanat etkinlikleri kapsamında Neşet Ertaş Kültürevi’nde düzenlediği anma etkinliğine, Yusuf Atılgan’nın oğlu Mehmet Atılgan, Sabancı Üniversitesi Öğretim Üyeleri Burcu Şahin ve Erhan Kıvanç katıldı. Programın moderatörlüğünü ise Sabancı Üniversitesi öğretim üyesi Aslan Erdem yaptı.

Konuklar, Türk edebiyatındaki dönüşümün yapıtaşlarından sayılan Yusuf Atılgan’ın yazınsal portresini, kitaplarında oluşturduğu karakterlerin analizlerini konuştular.

Mehmet Atılgan: “Yusuf Atılgan Çok İyi Bir Babaydı”

Akademik incelemelerin ardından söz alan Mehmet Atılgan da babasını anlattı: "Aklımda 10 yıllık babamla geçirdiğim bir evren var. Çok şefkatli, iyi bir babaydı. Beni gördüğünde gözünün içi gülerdi. Bana bağırdığını hiç hatırlamıyorum. Hatta Anayurt Oteli kitabını yazarken cama çıkar çocuklara bağırırmış. Çocukları pek sevmezmiş ama ben doğduktan sonra çocuklara bakış açısının değiştiğini bütün arkadaşları söyler. Çok iyi bir çocukluk dönemi geçirdiğimi söyleyebilirim. Moda’da dolaşırdık babamla. Bana sevdiği sokakları, evleri gösterirdi. Kitaplarında da fark etmişsinizdir sokak isimlerine meraklıydı. Küçük Çamlıca’yı çok severdi. Orada, tepede bir melengeç ağacı vardı. Ona ‘koca melengeç’ derdi. Altında oturup çay içerdik. Vapura binmeyi çok severdi. Bütün vapurların ismini, nerede yapıldığını bilirdi. Çalıştığı dönemlerde beni Karacan Yayınları’na götürürdü. Orada da esnaf lokantalarında birlikte yemek yediğimiz anları hatırlıyorum. Milliyet’te çalıştığı dönemler her gün bana kitap, oyuncak getirirdi.”

“Sinemaya çok düşkündü. İstanbul’da üniversite öğrenciliği sırasında Beyoğlu’nda, sonrasında köyde yaşadığı dönemdeyse Manisa ve İzmir’de sık sık sinemaya gidermiş. Yazarlığının arkasında bir ölçüde sinema aşkının da olduğunu düşünüyorum. Benim çocukluğumda adı Sinema Günleri olan İstanbul Film Festivali’ni hiç kaçırmazdı. Filmlerinden beğeniyle bahsettikleri arasında Coppola, Kubrick, Polanski, Peckinpah gibi Amerikalı ‘auteur’ yönetmenleri, Avrupa ve dünya sinemasından Fellini, Truffaut ve Kurosawa’yı hatırlıyorum. Bunların dışında aklımdan çıkmayan bir anı var. Bir gün evde gazete okurken anneme döndü. Neredeyse gözleri dolarak “Serpil, John Cassavetes ölmüş. Çok iyi yönetmendi. Kendine özgü, bambaşka bir tarzı vardı. Gençti de, yazık.” dedi. Cassavetes yıllar sonra filmlerini izleyince benim de en sevdiğim yönetmen olduğu için şu an bunu hatırlıyor olmak benim için çok değerli.”