Ural Teknik Üniversitesi'nden 9 öğrenci 28 Ocak 1959'da Ural Dağları'nda iki haftaya yakın sürecek bir gezi için yola çıkarlar.
Planladıkları rota dağcılık literatürünün en zor sınıfındaydı fakat liderleri İgor Dyatlov başta olmak üzere tüm ekibin hem kayak hem de tırmanış tecrübeleri olduğu için bu zorluk onlara ancak heyecan veriyordu.
Tehlike dolu bir rota ve dondurucu soğuk...
Deneyimlerinin ateşi hepsini ısıtmış, korkusuzca yola çıkmışlardı. Planlanan gezi 12 Şubat'a dek sürecekti.
Gezi başlamış, hatta mola verildiğinde hatıra fotoğrafları da çekilmeye başlamıştı.
Günler geçti, 12 Şubat'a gelindi. Gezinin son günüydü ve rotadaki son durak olan Vizhai'ye ulaşacak olan ekibin spor kulüplerine telgraf çekmeleri gerekiyordu.
Grup lideri Dyatlov tarafından kulübe ne bir haber gitti ne de bir telgraf çekildi. Bir süre bekledikten sonra işin ciddiyetini kavrayan ekipler arama faaliyetlerine başlama kararı aldı.
Sadece dağcılar değil, güvenlik güçleri de bu arama için uçaklar ve helikopterlerle görev başındaydı. Tamı tamına 6 gün sürdü umut dolu arama macerası.
Grubun son fotoğraflarından biri buydu.
Arama çalışmaları sonucunda hedeflenen varış noktalarından tam 10 kilometre ötede tahrip edilmiş bir çadır bulundu. Biraz ilerlediklerinde de kamp ateşinin yanında sadece iç çamaşırları olan iki cansız bedenle karşılaştılar. Aramalar bu bölgede detaylandırıldığında çadırlar ve kamp ateşi arasında üç cansız beden daha bulundu.
-30 derecede iç çamaşırıyla bulunan dağcıların tüm kıyafetleri parçalanmış çadırın içerisinde sapasağlam durmaktadır. Haliyle anlam verilemez.
Grubun diğer 4 üyesi halen kayıptır, 2 ay boyunca aramalar sürer. Umutlar tükendiği sırada onları da benzer şekilde bulurlar.
İlk cesetlerden ortalama 75 metre uzaklıkta bulunan 4 dağcının cesetleri ise diğerlerine nazaran iyi giyimlidir. İlginçlik şudur ki dağcılar kendi kıyafetlerini değil, birbirlerinin kıyafetlerini giymiştir.
Bu da "dağcıların büyük bir panikle ne yaptıklarını bilmez halde oldukları" kanısını pekiştirir.
Ölüm sebepleri hipotermi olarak belirlense de neden bu durumda kaldıkları halen çözülemez.
Bazı darbe izleriyle karşılaşılsa da hiçbiri iz bırakmamış ve daha önemlisi hayati etki yaratacak cinsten değildir. Bazılarının gözleri, dili yerinde olmamasına rağmen hiçbirinde yara izi bile yoktur.
Herhangi bir kazadan, bir saldırıdan söz etmek mümkün değildir fakat yapılan incelemeler hepsinde bir travma olduğunu kesinleştirir. Onları böylesine korkutan şey neydi?
Cesetlerde görünen hasarın bir insan tarafından verilemeyeceği düşünüldü ve KGB araştırmalara başladı.
Kıyafetlerinde rastlanan radyoaktif kalıntılar, işleri iyice karmaşık bir noktaya getirecekti. Çünkü alanda, yakın çevresinde ve uzak çevresinde onlardan başka insan izine rastlanmaz. Yani bunu yapan kişilerin varlığı şüphelidir.
Ekip üyelerinden Yuri Krivonişenko'nun son fotoğrafı olarak kayıtlara geçen bu görüntü de hiçbir ipucu vermiyordu.
Ekip üyelerinden Yuri Krivonişenko'nun son fotoğrafı olarak kayıtlara geçen bu görüntü de hiçbir ipucu vermiyordu.
Bir nesne var fakat bu nesne nedir, ne anlama gelir bir türlü çözülemez.
Yaşanan zedelenmeler grubun kör olduğu teziyle bir nebze açıklansa da korku yaratan şeyin sebebi halen soru işaretidir. Bir hayvan saldırısına uğramış olmaları da yara izleri görülmediğinden imkan dahilinde değildir.
1959'da KGB dosyayı olayın bilinmeyen bir sebeple gerçekleştiği gerekçesiyle arşive kaldırıyor.
Fakat yıllar geçtikçe yayılan olayın sır perdesi aralanamıyor ve iyiden iyiye ünleniyor.
Yaşanan bu olayı anmak için grup lideri İgor Dyatlov'un adı olayın vuku bulduğu geçide veriliyor.
Üzerine kitaplar yazılıyor,Bazı komplo teorileri dünya dışı varlıkları bile her ne kadar inanması zor olsa da bu olaya dahil ediyor.
Her ne olursa olsun, 9 dağcının kan donduran sonuna neyin sebep olduğu bugün bile çözülebilmiş değil.
